[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ale przypłynąłem.Jesteś już bezpieczna.Leżała bez słowa, rozkoszując się ciepłem bijącym z jego ciała.Ale długo niewytrzymała.Tak wiele rzeczy musi mu powiedzieć.- Wiesz, to musiał być Simon.Doug milczał.Po chwili kontynuowała:- Gdybym wcześniej dopuściła do głowy taką myśl, mogłabym pomóc policjigo zlokalizować.Bo to na pewno był on.Metodę, którą się posłużył, opisał wswojej książce.Poczekał, aż będę daleko od brzegu, po czym strzelił we mnieśrodkiem usypiającym.- Przygryzła wargi.- On musi gdzieś tu być.Możejutro w ciągu dnia poprosimypolicję.215- Policja już go ma.- Kogo? Simona? - zdumiała się.- W takim razie kto mnie dziś usiłował zabić?- Simon.Potem ruszył do miasta i się upił.- Skąd wiesz? Widziałeś go?Doug skinął głową i potarł nosem nos Sashy.Teraz, gdy już nic jej nie groziło,nie czuł gniewu, raczej żal mu było Simona.- To chory człowiek.Zachował się karygodnie.Ale on cierpi.Po tym, jak tozrobił, próbował utopić wyrzuty sumienia w alkoholu.Kiedy mu się nie udało,postanowił mnie o wszystkim opowiedzieć.- Co takiego?- Dobrze.- Doug uśmiechnął się.- Zacznę od początku.Po wyjściu z domuprzez jakiś czas jez
dziłem po wyspie, następnie udałem się na komendę inakrzyczałem na oficera dyżurnego za ospałość policji.Z komendypojechałem do sklepu po zakupy, a potem usiadłem na jakiejś ławce, żebyzapanować nad chaosem w głowie.Akurat zamierzałem wrócić do domu,kiedy podszedł do mnie jakiś pijak.Najwyraz
niej wiedział, kim jestem.Z jegobełkotu zorientowałem się, że mówi coś na twój temat.Popijał z piersiówki.Nagle zobaczyłem na niej wyryte inicjały S.T.Wtedy wpadłem w furię.- Boże! Co zrobiłeś? - zapytała wystraszona.- Nic takiego.Chwyciłem drania za gardło, ale zanim zdążyłem go udusić,zjawił się policjant.216Wspólnymi silami zdołaliśmy wydobyć z Simona informacje.Wtedy czymprędzej przyjechałem do domu i pognałem nad wodę.Zamknęła oczy.- Policja zabrała Simona? - spytała cicho.- Noc spędzi za kratkami.Tak, wiem, kochanie - dodał pośpiesznie, widzącnieszczęśliwą minę Sashy.- Facet potrzebuje pomocy.Jutro zostanieprzewieziony do szpitala na badania psychiatryczne.A
zy popłynęły jej po policzkach.- Boże, Doug.Przepraszam! To moja wina.Powinnam była utrzymywać z nimkontakt.- Nie mów tak.To nie brak kontaktu załamał Simona, lecz twój sukces.Niewytrzymał tego, że tobie powiodło się zarówno w życiu prywatnym, jak izawodowym, a jemu nie.Pociągnęła nosem.- A ja się upierałam, że Simon nie mógłby.Przepraszam, Doug.Za mój upór iza to, co ci powiedziałam, zanim wybiegłeś z domu.- To ja przepraszam.Nie.Przyłożyła palec do jego ust, nie pozwalając mu kontynuować.- Kocham cię.Powinnam była jechać z tobą do miasta, a ja jak idiotkapolazłam na plażę.- To nie było zbyt mądre - przyznał.- Dlaczego to zrobiłaś?- Chciałam się uspokoić.Przemyśleć wszystko.No i przemyślałam.Akuratruszyłam w drogę powrotną, kiedy dosięgła mnie wystrzelona przez Simonastrzałka.Uratowałeś mi życie, Doug.Jestem twoją dozgonną dłużniczką.217- E, bez przesady - powiedział głosem ochrypłym ze wzruszenia.- Gdybym sięnie zjawił, jakoś byś dopłynęła do brzegu.Jesteś silna, samowystarczalna, totwoje słowa.- W głowie mi się kręciło, kolana miałam jak z waty, nie poradziłabym sobie.-Na moment zamilkła.- Zresztą odkąd poznałam ciebie, byciesamowystarczalną straciło swój urok.- Tak?- Tak.Kiedyś mi się wydawało, że to najważniejsza rzecz na świecie.Terazuważam, że inne rzeczy są ważniejsze.- Na przykład? Popatrzyła mu czule w oczy.- Na przykład miłość.To, że cię kocham.%7łe cię pragnę.%7łe cieszy mnie twojaobecność.Oraz.- zawiesiła głos - oraz przyszłość.- To znaczy? - spytał niepewnie.- Czy twoja.propozycja jest nadal aktualna?- Wstrzymała oddech.Doug zacisnął usta.Gdy to zobaczyła, serce jej zamarło.- To znaczy wyszłabyś za mnie za mąż z wdzięczności? Bo uratowałem ciżycie? - Odsunął się.- Nie, Sasho.Nie zgadzam się [ Pobierz całość w formacie PDF ]