[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Po prostu wspaniałe - Ariel powiedziała.- Jestem jedynąobozowiczką w historii, której stała się krzywda podczaskwadratowego tańca  powiedziała to z zdenerwowanymspojrzeniem  Jak głupio to brzmi?- Czas na śpiewanie - Cynthia Crumb zawołała, kiedy wyszłamz sali.Doskonale.Będzie zbyt pochłonięta piosenkami, by móc mniedopaść przez chwilę.A do tego czasu, miejmy nadzieję, będęwiedzieć, co się stało z Austinem.Nie byłam pewna dokładnie, dlaczego czułam przyciąganie doniego.Może była to pewnego rodzaju ochrona? Albo może to tylkobyło spowodowane tym, że miałam jedną, czy dwie osoby, zktórymi odczuwałam jakiś związek? A tak na poważnie, jeśli ktośmówi Ci, że jest wilkołakiem, to oczywisty jest fakt, że to jestwołanie o pomoc, był zabawny i przyjemnie się na niego patrzyło.Zdecydowałam się znalez
ć go, kiedy szłam po lód.Przynajmniej wykręcę się od kwadratowego tańca, z dala oddzieciaków, które traktują mnie jakbym była tylko w porządku,ponieważ mój tata jest bogaty, i z dala od dorosłych, którzynamawiali mnie bym się przed nimi otworzyła.Kiedy zmierzałam w ciemność, powiedziałam sobie, że to byłoinne od całej przeszłości, on różnił się od tych wszystkich102Heather Davischłopaków.Nie miałam wskazówki, czy miałam rację.Droga rozciągała się przede mną, żwir różowiał od światełbudynków, znajdujących się naprzodzie.Srebrne światło księżycaprześwitywało za chmurami, ozdabiając zawsze zielone rośliny,rosnące wzdłuż drogi srebrzystymi aureolami.Wszędzie było cicho,z wyjątkiem szumu elektrycznego zasilania świateł i brzęczeniaowadów.Nie miałam wiele czasu, więc najpierw pobiegłam do szpitala.Nie widziałam nikogo, a budynek był zamknięty i opuszczony.Taksamo biuro.Zawróciłam i obrałam kierunek do chatek.Kiedy doszłam dodomku Oskomik, nie było Austina.Czas upływał, a ja wciąż potrzebowałam lodu.Zajrzałam dostołówki, jej przesłonięte okna wyglądały jak zapadnięte oczysmutnej twarzy.Drzwi były zamknięte na klucz.Zapukałam, ale nicto nie dało.Zobaczyłam słabe światło, promieniujące z tyłu sali,więc pomyślałam, że może kucharka sprząta kuchnię.Garnki z obiadu chili były prawdopodobnie dosyć brudne,zwłaszcza te przypalone.Byłam zadowolona, że miałam obowiązekwyrywania chwastów i nie byłam zmuszona utknąć przy garach.Poszłam na tyły budynku, gdzie były jakiegoś rodzaju alejki.Chronione przez drzewa liściaste, kontenery na śmieci ustawione, ażdo końca drogi pokrytej kolekcją głębokich dziur.Właściwie totrudno, było nazwać to drogą i małych szlaków porośniętych trawą.Jedna słaba latarnia oświetlała żółtawym blaskiem wejście nadrogę, gdzie stałam, ale poza tym wszystko było ciemne.Zwyjątkiem placu światła przecinającego mgłę.Czekaj.Ten placświatła był prawdopodobnie oknem kuchennych drzwi.Jeśli światłabyły włączone, kucharz był wciąż tam.Dosięgłam prawie lodu.103Never Cry WerewolfAle najpierw musiałam rzucić się w ciemną alejkę, dokładniewbrew wszystkiemu, co kiedykolwiek uczyli mnie obezpieczeństwie jednostki.Lekki wiatr poruszał liśćmi drzew, nakońcu alei, powodując przeraz
liwy szelest, który mnie trochęprzestraszył, ale poszłam naprzód.Koncentrowałam się na świetle woddali, dopóki nie doszłam do drzwi.Chciałam zapukać, ale kiedy pociągnęłam za klamkę, okazałosię, że łatwo ustąpiła.Chyba po prostu były otwarte.Cicho weszłamdo kuchni.Drożdżowo  słodki zapach chleba na jutrzejsześniadanie, unosił się w powietrzu.Zapach przypomniał mi bułki zcynamonem domowej roboty mojej mamy.- Halo? - zawołałam.Rozejrzałam się wokół, za olbrzymimmikserem, w kierunku umywalki, ale nie widziałam kucharki.Możepoprawiała sobie siatkę na włosy. Hmm jestem tu, aby wziąć &Slurrrggrrrfff!Dziwny hałas zwierząt poprowadził mnie z powrotem wkierunku otwartych drzwi kuchni.Pobiegłam w stronę alei irozejrzałam się.Co do diabła robiło taki dz
więk? Zrobiłam kilkakroków z dala od drzwi, ale zauważyłem, że podłoga jest śliska.Spojrzałam w dół.O cholera.Krew.Z
cieżka z krwi, nie zauważyłam tego, kiedytu weszłam, rozproszona zapachem cynamonowych pyszności.Przynajmniej pomyślałam, że to krew.Na pewno nie wyglądała jakketchup.Z
cieżka krwi prowadziła do kuchni, gdzie byłam wcześniej.Co, jeśli to była kucharka? Czy coś się stało tej miłej, starszej pani?Może być ranna, a ja wiem, jak udzielić pierwszej pomocy.Przynajmniej ocenię sytuacje, a następnie pobiegnę i przyprowadzęPana Wintersa.Wypuściłam powietrze, które we mnie tkwiło iszłam brzegiem ścieżki krwi, która kończyła się wielkimi,104Heather Davissrebrnymi drzwiami.Biegła do chłodni.Uh - oh.Nie chciałam nawet wiedzieć, ale musiałam tosprawdzić.To znaczy, to była niedorzeczna historia krążąca wmoich myślach.Prawdopodobnie to nie było nic takiego, tylko bałagan pogotowaniu, który w jakiś sposób kucharka zapomniała sprzątnąć.Otworzyłam drzwi i weszłam do środka.Chłodne powietrzeuderzyło mnie w twarz jak kula śnieżna.Objęłam się i rozejrzałamwokół.Na szczęście, nie widziałam żadnych wiszących zwłokmiędzy płatami wołowiny.W rzeczywistości nie było żadnego wiszącego mięsa.Pojemniki z tworzyw sztucznych, pudełka, przemysłowej wielkoścituby naśladujące sosy serowe i krabowe sałatki wypełniającemetalowe półki, które pokrywały ściany.Na dolnej półce w pobliżubrzydko wyglądającej marchewki, znalazłam kawałki białego mięsaw pojemniku.Nie nowojorskie steki czy coś, ale może mięsoduszone, jakie gospodyni zrobiła dla mojego taty w tym roku.Te kawałki mięsa były krwawe, dobra, była mały basen krwi wpojemniku, jakby ktoś wyciągnął parę kawałków.Westchnęłam zulgą, że przynajmniej nie znajdę kucharki wiszącej, albo coś w tymstylu.To wtedy zdałam sobie sprawę, że ścieżka krwi nieprowadziła do wewnątrz.Prowadziła na zewnątrz.Na zewnątrz skąddochodziły te dz
więki.Ohyda! Czy ktoś zabił kucharkę i wywlókł jąna zewnątrz?Rzuciłam się do wyjścia z chłodni i przemknęłam do drzwi,ostrożnie, by nie wejść znowu w ścieżkę krwi.Kiedy szłam oboklady, zauważyłam kilka tac cynamonowych bułeczek rosnących wpiecach [ Pobierz całość w formacie PDF ]