[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pomyślałam sobie: �Już wszystko dobrze, mamusiu, zobaczyłaś to, co ja już widziałam, ale itak masz szczęście, że tam idziesz�.Wiedziałam, że cały jej ból i cierpienie ustąpią.Nie mogę powiedzieć, że byłamszczęśliwa, gdy umarła, ponieważ tak bardzo za nią tęsknię, ale wiem, że to ja cierpię, a nie ona".W jednej chwili Pat Crossling leżała na sofie i mówiła swojemu mężowi Barry' emu, że nie czuje się dobrze.Wdrugiej -szybowała w ciemnym tunelu, zostawiwszy za sobą wszystkie zmartwienia i chorobę.Tunel wirował wokółniej, ale spokojnie i łatwo podróżowała jego środkiem.Wiedziała, że zobaczy swojego ojca, który umarł, kiedy byłajeszcze mała, i wyczuwała jego obecność, chociaż go nie widziała."Ojciec czekał na mnie na końcu tego tunelu, a ja naprawdę chciałam się tam dostać i dołączyć do niego -powiedziała Pat.-Nie widziałam końca tunelu, nie było żadnego jasnego światła.Ale czułam, że wyjście jest jużniedaleko, a przepiękne poczucie spokoju i ukojenia robiło się coraz mocniejsze".Wtedy jej podróż tunelem jakby uległa spowolnieniu.Pat zwolniła, by pomyśleć o dwójce swoich nastoletnichcórek, i przez chwilę zatrzymała się zupełnie rozdarta pomiędzy chęcią spotkania się ze swoim ojcem i powrotem dorodziny.Pamięta, jak pomyślała, że nie może zostawić Cheryl i Melanie, i od razu znalazła się z powrotem na sofie wswoim saloniku.Melanie, która miała wtedy, w 1989 roku, siedemnaście lat, stała nad nią, krzycząc: �Mamo, mamo,wszystko będzie dobrze, zobaczysz mamo�.Wkrótce przyjechała karetka, aby zabrać Pat do szpitala.Kiedysanitariusze układali ją na noszach z kółkami, Pat poszybowała w górę i patrzyła, jak ją wiozą do karetki.Widziałamężczyzn, którzy się do niej zwracali, ale nie zrozumiała, co mówili.W karetce dalej czuła, że jest ponad sobą.Wiedziała, że jeden z mężczyzn bardzo starał się, by nie straciłaprzytomności."Raz po raz zadawał mi te same pytania -pytał, czy brałam jakieś leki, co robiłam tego dnia i tak dalej.62 Tym razem słyszałam go, ale nie mogłam mu odpowiadać, bo byłam ponad sobą i patrzyłam w dół.Bardzo mnieirytował, bo chciałam, żeby pozwolił mi zasnąć -naprawdę uważałam, że pójdę tym tunelem z powrotem i znajdęmojego ojca.Chociaż sprowadziły mnie myśli , o mojej rodzinie, w tym momencie dałabym wszystko za to, by i mócsię tam jeszcze raz znalezć.To uczucie nie do opisania.Było to coś tak niewiarygodnie spokojnego".Pat spędziła w szpitalu cztery dni, ale lekarze nie wyjaśnili, dlaczego zemdlała.Miała wtedy infekcję ucha.Dzieńwcześniej cierpiała na silną migrenę, ale to nie mogło być powodem.W końcu lekarz postawił diagnozę, że stało się toz powodu ogromnego stresu."Miałam wtedy sporo zmartwień.Dwie nastoletnie córki, odpowiedzialną i stresującą pracę jako wicedyrektordomu spokojnej starości.Myślę, że wszystko zwaliło się na mnie".W dniu swojego przeżycia z pogranicza śmierci -był to piątek trzynastego -Pat już w pracy zle się czuła.Od czasudo czasu wydawało się jej, że może zemdleć, ale za każdym razem po kilku sekundach następowała poprawa."Byłamzanadto zajęta, aby zadzwonić do lekarza, i powiedziałam sobie, że powinnam chyba się wreszcie wyspać.Pojechałampo pracy do domu, ale nie mogłam skupić się na żadnej czynności.Na szczęście bezpiecznie dotarłam do domu i potemzasnęłam na sofie.Kiedy się obudziłam, moja głowa była dziwnie ciężka i właśnie mówiłam Barry'emu, że nie czujęsię za dobrze, gdy zemdlałam i znalazłam się w tunelu.Barry pobiegł zadzwonić po karetkę, a moje dwie córki -Cheryl miała wtedy trzynaście lat -były bardzozdenerwowane, Melanie krzyczała, próbując mnie obudzić.Nie wiem, czy to jej głos sprawił, że zdałam sobie sprawę zich obecności i zaczęłam o nich myśleć, a to mnie z kolei odciągnęło stamtąd.Jestem jednak pewna, że gdyby niechodziło o moje córki, które są istotą mojego życia, nie chciałabym wracać, ponieważ wiedziałam, że udaję się dobardzo pięknego miejsca.Ale przypomniałam sobie, że są małe, i wiedziałam, że mnie potrzebują
[ Pobierz całość w formacie PDF ]