[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Byliśmyświadkiem takiego zdarzenia, a Bengt dopuścił się wtedy niegodziwości.Pewnązamożną damę oskarżono o konszachty z diabłem.Bengt wkradł się do jej posiadłościi wyniósł skrzynię, tę właśnie, którą przechowuje Jeppe Nilsson.Mój brat zawszepożądał złota i majątku.Dowiedziałem się o wszystkim po powrocie do domu.W tajemnicy przedbratem ukryłem skrzynię, mając zamiar oddać ją rodzinie właścicielki.Okazało się jednak, że kobieta, którą spalono na stosie za niecne uczynki, niemiała rodziny, a jej dobra, siedlisko zła, spalono.Stałem się nieprawnym właścicielce, skrzyni i fakt ten bardzo obciążał mojesumienie.Pieniędzy nie tknąłem.Mój brat umarł po krótkim czasie.Przyjąłem poddach wdowę po nim, Anne Margrethe, jej małego synka.Bo, i Wilhelma, którynarodził się już po śmierci ojca.Wobec matki mojej, Christiane, zmilczałem o tym przestępstwie.Była zbytdobrą kobietą, by ją obciążać świadomością niecnych czynów syna.Kiedy zejdzie ztego świata, rozważymy, co zrobić ze skrzynią oraz jak usunąć z dwom Wilhelma, synaBengta.Nie mam siły, by dokonać tego w pojedynkę.Wilhelm za długo mieszka znami, wcale tego nie chciałem.Jest jeszcze jedna rzecz, mój ukochany synu.W skrzyni znajdziesz jeszcze jedenklucz.Tajemnica, którą skrywa, jest tak straszna, że nie ośmielę się przelać jej napapier.Porozmawiamy o niej po śmierci mojej matki.To sprawa najwyższej wagi, odniej zależy przyszłość Christianelykke.Klucz znalazłem niedawno - w niewłaściwymmiejscu!Oczekuje dnia, gdy powrócisz z Sophie do domu okryty chwałą rycerzawalczącego za wiarę.%7łałuje, że nie mogę stać u twego boku.Twój oddany ojciec.- A więc - zaczęła powoli Maria, kiedy Mads skończył czytać - coś już wiemy.Nigdy bym nie przypuszczała, że mieliśmy jakiś związek z tamtą tragedią.- Pamiętasz ją babciu? - spytała Kira.Stara hrabina westchnęła.- Pamiętam, że w drodze do domu zatrzymaliśmy się w małej wiosce.I jeszczeto, że zrobiło mi się żal tamtej kobiety.Twierdziła, że jest niewinna, a ja jej wierzyłam.Byłam jednak taka młoda i nie odważyłam się stanąć w jej obronie.Te procesyzdarzały się niemal codziennie, ludzi przerażała i podniecała myśl, że kobiety mogłymieć jakieś kontakty z mocami nieczystymi.Dochodziło do histerii.- Wciąż jeszcze oskarża się je o to - dodał Bo.- Tak, ale już nie tak często.Co teraz poczniemy?- Dobre pytanie - powiedział Johannes.- Nie znalez
liśmy się bliżej rozwiązania.- Wręcz przeciwnie.Nie wiadomo, komu zwrócić pieniądze.Moglibyśmy daćje kościołowi, ale ten i tak opływa w bogactwa.Zresztą to kościół doprowadził dospalenia kobiety, duchowni liczyli zapewne, że majątek trafi w ich ręce.- Uważam.- zaczął z namysłem Johannes - Uważam, że najwyższy czasprzyprzeć pewne osoby do nura.- Uczyniłabym to z chęcią - odrzekła Maria - Potrzebna nam jednak pomocosób z zewnątrz.Kogoś, kto reprezentuje władzę.Choćby kuriera, ale on z pewnościąprzebywa w Sztokholmie lub w krajach ogarniętych wojną.Dostojnicy, których znam,nie mają takiej jurysdykcji.Części z nich nie ufam.- Co zrobimy z pieniędzmi? - spytał Bo.- Niech zostaną u ciebie, to dobra kryjówka.Każ zaufanym ludziom czuwaćdzień i noc!- Tak uczynię!- Pozostaje jeszcze tajemnica dużego klucza - zauważyła Madelone.Kolejna tajemnica.Johannes spędził mnóstwo czasu, usiłując odcyfrować litery na kluczu, ale niedoszedł do żadnej konkluzji.Myślał nawet o tym, by zanurzyć klucz w żrącejsubstancji i usunąć rdzę, ale obawiał się, że wraz z rdzą znikną wyryte znaki.Przy odrobinie fantazji można było wziąć pierwszą literę za P, równie dobrzejednak za R lub B.Pozostałe dwie nie dawały się odczytać.Maria gotowała się duchowo do rozprawy z Wilhelmem i jego rodziną.Chętniezatrzymałaby dzieci Wilhelma we dworze, wiedziała jednak, że ostatecznie Mads iMadelone zostaną przy rodzicach.Wilhelm i Herdis krążyli wokół niej jak sępy i stale napomykali o pieniądzach.Maria udawała, że nie słyszy.Pewnego razu Wilhelm zapytał ją prosto z mostu o powód wizyty bankieraJeppssona we dworze.Czyż jego ojciec nie był doradcą finansowym Carla?- Och, chodziło o jakieś papiery - zbyła go Maria.Matka Wilhelma, AnneMargrethe, nie przestawała narzekać.W jej pokoju panował ziąb, czyżby nie stać ich było na opał? %7łeby też z niebaspadły jakieś pieniądze do podziału dla wszystkich.I znów Maria udała głuchą.W bukowym zagajniku zakwitły zawilce.Wtedyzaszło coś nieoczekiwanego.Zdarzenia potoczyły się lawiną i sprawa znalazłazaskakujący finał.31GOZ

Kira i Johannes wybrali się na spacer po bukowym lesie, rozkoszując siępięknym wiosennym dniem.Promienie słońca sączyły się przez korony drzew, rzucającczarodziejski blask na listowie i kobierzec zawilców.Wokół niósł się świergot ptaków, pukanie dzięcioła rozlegało się echem pookolicy.Nagle na ścieżce tuż przed nimi pojawił się jakiś mężczyzna.Był ogromnejpostury, miał białą brodę i siwe włosy opadające do ramion.Na głowie nosił kapelusz zszerokim rondem, a na potężnych ramionach obszerną pelerynę.Sprawiał niesamowite wrażenie.Czy to Bóg Ojciec we własnej osobie? - pomyślała Kira.Nie, był zbyt brzydki.Nie spuszczał wzroku z dziewczyny.- Dzień dobry - powiedziała niepewnie.- Kim jesteś, panie? Zdjął kapelusz iskłonił się nisko.- Hugo de Graz, do usług.De Graz? Nazwisko wydało się jej znajome.- Widzę, że należy pani do tutejszego rodu? - spytał.- Tak.Nazywam się Kira.Nie, Kirsten Maria , a to mój mąż, Johannes Fell.Mężczyz
ni pozdrowili się.Hugo de Graz uśmiechnął się i zwrócił ponownie do Kiry.- Oczywiście, krewna Christiane.Niech zgadnę! Pochodzisz z linii Carla?- Tak, Carl był moim dziadkiem.Skinął głową.- Przypomniałam sobie - dodała pośpiesznie Kira.- De Graz.Nazwisko wyrytejest na krypcie w kościele.Tylko [ Pobierz całość w formacie PDF ]