[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czasem jednak Jupien nie wiedziałnaprawdę, kim jest klient, a wtedy odwołując się do własnej fantazji powiadał, że toten lub ów agent giełdowy, szlachcic lub artysta pomyłki przelotne i urocze dlatych, których nazwiska podawał błędnie i w końcu, godził się z tym, że nigdy sięnie dowie, kim jest pan Wiktor".Tak więc Jupien miał zwyczaj, żeby dogadzaćbaronowi, postępować odwrotnie, niż nakazywały zasady obowiązujące na niektórychzebraniach towarzyskich. Przedstawię panu pana Lebrun" (na ucho: Każe sięnazywać panem Lebrun, ale naprawdę to arcyksiążę rosyjski").I na odwrót, Jupienczuł, że to nie dość jeszcze przedstawić panu de Charlus chłopca od mleczarza.Szeptał mrugając okiem: To chłopak od mleczarza, ale w istocie to nade wszystkojeden z najniebezpieczniejszych apaszów z Belleville" (trzeba było widzieć, jaksprośnym.tonem Jupien mówił apasz").I jak gdyby nie wystarczały te referencje,starał się zawsze dodać jakiś tytuł do chwały": Skazano go kilka razy za kradzieże zwłamaniem po różnych willach, był we Fresnes (znów tenże sprośny ton) za bójki zprzechodniami, którzy przypłacali je niemal kalectwem, był w Bat' d'Af.Zabiłswojego sierżanta."Baron miał nawet do Jupiena lekką pretensję, wiedział bowiem, że w tym domu, którykazał swojemu totumfackiemu kupić na własny użytek, administrację zaś powierzyćosobie trzeciej, wszyscy, skutkiem przeróżnych gaf i nietaktów wuja panny d'Oloron,znali mniej lub więcej jego postać i nazwisko (wielu jednak myślało, że było toprzezwisko, a wymawiając je zle, zniekształcili, tak iż barona chroniła ludzka głupota,a nie dyskrecja Jupiena).Lecz uznawszy za rzecz prostszą dać się uspokoić jegozapewnieniom i uspokojony także świadomością, iż nikt nie może ich podsłuchać,baron powiedział: Nie chciałem mówić przy tym małym, bardzo zresztą milutki i stara się jak może. Ale jak na mój gust za mało brutalny.Twarz jego podoba mi się, ale nazywa mniełajdakiem, a to tak jakby wyuczona lekcja. O nie, nikt mu nic nie mówił odparł Jupien, nie dostrzegającnieprawdopodobieństwa w tym zapewnieniu. Był zresztą zamieszany wmorderstwo stróża w Villette. O, to dość interesujące uśmiechnął się baron. Ale mam akurat fachowca od zabijania wołów, to człowiek rzezni, podobny doniego; przechodził tędy przypadkiem.Nie chciałby pan go spróbować? O tak, z chęcią!Ujrzałem, jak wszedł człowiek rzezni, rzeczywiście przypominął trochę Maurycego,ale, rzecz ciekawsza, obaj mieli w sobie coś z pewnego typu, którego osobiście nigdynie wydobyłem, lecz który, doskonale zdawałem sobie tu sprawę, istniał w twarzyMorela: obaj przypominali poniekąd, jeśli nie Morela takiego, jakiego widziałem ja, toprzynajmniej pewną twarz, którą oczy widzące Morela inaczej niż ja mogłybyskomponować z jego rysów.Stworzywszy więc sobie w duchu z rysówzapożyczonych od moich wspomnień o Morelu ową makietę tego, co Morel mógłprzedstawiać dla innych, zorientowałem się, że obaj młodzieńcy, z których jeden byłsubiektem od jubilera, a drugi funkcjonariuszem hotelowym, byli nieokreślonyminamiastkami Morela.Gzy należało stąd wnosić, że pan de Charlus, przynajmniej wpewnych formach swoich amorów, pozostawał zawsze wierny jednemu i temusamemu typowi i że żądza, która kazała mu wybrać jednego po drugim obu tychmłodzieńców, była tą samą, która kazała mu zaczepić Morela na stacji w Donci�res; żewszyscy trzej przypominali nieco efeba, którego kształt wyryty w szafirze oczu panade Charlus nadawał jego spojrzeniu coś tak szczególnego, co przeraziło mnie już wpierwszym dniu w Balbec? Albo czy też, jeśli jego miłość do Morela zmodyfikowałatyp, którego poszukiwał, szukał teraz, aby się pocieszyć po rozstaniu z nim, takichmężczyzn, którzy by go przypominali? Zrobiłem również i tę supozycję, że, kto wie,między Morelem a nim istniały zawsze tylko, wbrew pozorom, stosunki przyjazne i żepan de Charlus kazał sprowadzać do Jupienia młodzieńców na tyle do Morelapodobnych, żeby będąc z nimi baron mógł się łudzić, że z nim doznaje rozkoszy
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
