Smierc demona Anne Holt

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wszystko zostało zniekształcone i odwrócone.Tłumaczyłam mojemu adwokatowi, że to nie z mojej winy Olav kładzie się tak pózno.Mogłam próbować go zmuszać,ale z tego wynikały tylko awantury.A chyba lepiej było, żebyśmy w spokoju spędzali czas, niż żeby chłopiec wił się włóżku i nie spał Poważne problemy z wyznaczaniem granic , tak napisała ta psycholog.Dokładnie tak, jak sięspodziewałam, stwierdzili, że Olav ma MBD.Wprawdzie napisali tylko: Ujawniono oznaki mogące świadczyć o MBDw stopniu lekkim , ale adwokat mnie zapewnił, że po prostu tak to określają.Wiedziałam o tym przez cały czas.Ale niktmnie nie słuchał.I teraz, kiedy naukowo udowodniono, że chłopcu coś dolega, Urząd Ochrony Praw Dzieckapostanowił, że już na pewno nie mogę się nim zajmować.Jest przecież taki trudny.Poza tym wcale nie mieli pewności, żejest chory, bo symptomy MBD równie dobrze mogły być wynikiem braku należytej opieki.Uparli się, żeby mi wcisnąćkonsultanta rodzinnego.Powiedziałam, że jestem gotowa na wszystko, co tylko mogłoby pomóc Olavowi, ale sama niepotrzebuję pomocy.To nie ja jestem chora.Nie mnie coś dolega.W końcu sprawa trafiła do komisji okręgowej.Postanowili mi odebrać syna.Kilka nocy nie spałam.Kiedy do nich przyszłam, wiedziałam, że cuchnę, chociaż ranowzięłam prysznic.Czułam, że ubrania są na mnie za małe, i żałowałam, że włożyłam tę niebieską bluzkę ze sztucznegotworzywa, a nie coś z bawełny.Ale adwokat powiedział, że ważny jest mój przyzwoity wygląd.Przez pierwszą godzinęmyślałam tylko o tym, że śmierdzę coraz bardziej, a plamy potu pod pachami stają się coraz bardziej widoczne.Kręciłomi się w głowie.Potężna, pulchna kobieta w okularach, z włosami związanymi w koński ogon dziwną mieszankądialektów monotonnie mówiła o tym, co poszło nie tak przez te wszystkie lata.Była adwokatką Urzędu Ochrony PrawDziecka.W skład komisji wchodziło pięć osób, cztery kobiety i mężczyzna.Trzy pilnie notowały, a mężczyzna, którysiedział z samego brzegu, drzemał.Jedna z kobiet, dobrze po sześćdziesiątce, przyglądała mi się tak, że robiło mi sięjeszcze bardziej słabo.W końcu musiałam poprosić o przerwę.Mój adwokat potrzebował o wiele mniej czasu niżadwokatka urzędu.Był to raczej zły znak, ale bałam się pytać, dlaczego tak jest.Poza tym urząd miał całą gromadęświadków, ja nie miałam żadnego.Adwokat twierdził, że nie potrzebuję.Nikogo zresztą nie mogłam sobie przypomnieć,kiedy mnie wcześniej o to pytał.Po dwóch dniach skończyliśmy.Przewodnicząca komisji, która przez cały czasokazywała mi życzliwość, spytała, czy poruszono wszystkie według mnie ważne kwestie i czy chciałabym coś dodać.Miałam w środku wielką bryłę słów, które nie zostały wypowiedziane.Tak bardzo chciałam, żeby zrozumieli.Chciałam,żeby cofnęli się ze mną w czasie, zobaczyli wszystko to, co było dobre, żeby zobaczyli, jak bardzo Olav i ja się kochamy.Chciałam, by zrozumieli, że zrobiłam wszystko dla mojego syna, że nigdy nie piłam alkoholu ani nie odurzałam się winny sposób, że nigdy go nie uderzyłam i zawsze, ale to zawsze bałam się, że go stracę.Ale zamiast tego pokręciłamgłową i spuściłam wzrok.Dwanaście dni pózniej dowiedziałam się, że odebrali mi dziecko.***Olav H�konsen leżał w kontenerze na śmieci za parkingiem przy centrum handlowym izastanawiał się, ile czasu minęło od momentu, gdy do niego wskoczył.Było już całkiem ciemno.Kiedy chciał sprawdzić, która godzina, zobaczył, że swatch zniknął.Nie mógł sobie przypomnieć, czy miał go na rękuwcześniej.Głowę rozsadzał mu ból, a wokół ohydnie śmierdziało.Próbował się podnieść, ale zapadł się w worki ześmieciami.Ogarnęły go mdłości.Zwymiotował ciastka i colę i poczuł się trochę lepiej.Kontener był wypełniony do połowy, ale śmieci wrzucano do niego nierówno, a on leżał w takim miejscu, że ztrudem, lecz mógł dosięgnąć metalowej krawędzi.Rękawiczki też gdzieś przepadły.Podciągnął się i znów straciłrównowagę.Próbował sobie przypomnieć, co się stało.Najwidoczniej skoczył.Jakieś sześć, siedem metrów nad sobą widział pierwszy poziom parkingu.Przypominał sobie,że uznał skok za jedyne rozwiązanie.Więcej nie pamiętał.Zakopał się głębiej między czarne cuchnące worki ze śmieciami i zapadł się w błogosławioną, pozbawioną snówciemność.***Erik Henriksen miał za sobą długi dzień, który właściwie i tak był za krótki.Wciąż pozostawało im do załatwienia pięćprzesłuchań, a przekonanie, że uporają się z nimi jutro, tak jak zażyczyła sobie tego Hanne Wilhelmsen, było iluzją.Zwłaszcza jeśli on i Tone-Marit mieli się tym zajmować sami.Bóg jeden wiedział, gdzie Hanne i Billy T.się teraz podziewali.Absolutnie nie podejrzewał ich o wykręcanie się odroboty, ale dobrze by było mieć pojęcie o tym, co robią.Rzadko przebywali w komendzie i nawet Billy ego T., który powinien czynnie pomóc w przesłuchaniach, nigdzie niemogli znalezć.Erik odnosił nawet wrażenie, że nie do końca uczestniczy w śledztwie, że nie w pełni mu ufają.Nie byłoto zbyt motywujące.Momentami wpadał nawet w irytację albo wręcz złość na Hanne.A ponieważ było to zupełnienowe doznanie, nie bardzo umiał sobie z nim poradzić.Poruszył głową z boku na bok, próbując rozluznić mięśnie karku.Był zmęczony i zniechęcony, chciał do domu.W drzwiach stanęła Tone-Marit.Nic nie powiedziała, tylko się uśmiechnęła.Była bardzo zwyczajna.Właściwie całkiem ładna.Szczupła, ale twarz miała okrągłą.Lekko skośne i wąskie oczy zupełnie znikały, kiedy się uśmiechała.Od czasu do czasu zmieniała kolor włosów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony