Moriel Enrique Miasto poza czasem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mompart nie wie-rzył w nic oprócz własnego życia i własnego ciała, na którym koń-czyły się wszystkie wymiary, toteż chciał żyć za wszelką cenę i takdługo, jak to możliwe.Ale słowa kata zrobiły na mnie wrażenie.- Ma silny kark.Trzeba będzie dobrze naoliwić śrubę, ale i takkonieczny będzie pełny obrót koła.Pomagałem katu przy tej egzekucji i dlatego doskonale znamszczegóły.Mompart był pierwszym skazanym, któremu podanozawczasu termin wykonania wyroku: za dwanaście godzin.Winnych wypadkach dawano skazanemu (może ze względów hu-manitarnych) mniej czasu na rozmyślanie o własnym końcu, aleMompartowi przydano jeszcze to cierpienie.W każdym razie mu-szę powiedzieć, że go pocieszano i że ani na chwilę nie pozosta-wiono samego.Przez ostatnie godziny towarzyszyli skazanemu Bracia Pokojui Miłosierdzia; usiłowali spełniać jego drobne życzenia i gdybyokazało się to konieczne, mieli wezwać notariusza, aby skazanymógł spisać testament, o ile miał cokolwiek do pozostawieniapoza własnymi popiołami.Ale nawet przy tym ostatnim akcie mi-łosierdzia społeczeństwo okazywało swoje podłe skłonności: bylidziennikarze, którzy płacili za to, by wślizgnąć się między braci idzięki temu móc opowiedzieć z autopsji o ostatnich godzinach288skazańca.A może w gruncie rzeczy usiłowali dobrze wypełnićswój obowiązek? Nie wiem.Mogę natomiast powiedzieć, że IsidraMomparta otaczano, dręczono i ani przez chwilę nie pozwalanomu myśleć.Dano mu też dość wystawną ostatnią kolację, z kawą,likierami, tytoniem i innymi używkami, które na dłuższą metę sąszkodliwe dla zdrowia.W celi było tylko jedno krzesło i skazaniecprzez cały czas na nim siedział jak nieobecny, myśląc, że w każdejchwili nadejdzie ułaskawienie.Całą noc dzwoniono z Gmachu Telegrafów do Madrytu.Naj-pierw co trzydzieści minut, potem co kwadrans, a w końcu copięć minut.Zadawano wciąż tylko jedno pytanie: Czy jest uła-skawienie?Nie było go, jak to już odgadł doskonały instynkt NicomedesaMendeza.Kiedy weszli sędziowie, lekarz sądowy, strażnicy iobrońca, który zgodnie z regulaminem musiał być obecny, żebypotwierdzić tożsamość skazańca, Mompart zemdlał.Musieliśmygo wlec na szafot, ubrawszy uprzednio w groteskowy strój pajaca,jakim szydzono z ostatnich resztek jego godności.I tak dotarłprzed szafot, podczas gdy na placu słychać było tylko przyczajonewyczekiwanie tłumu i odgłos wleczonych po stopniach stópMomparta.Nic więcej.Ani podmuchu powietrza.Ta cisza byławidmowa i przerażająca.I nagle krzyki.Obelgi, które zdawały się dobiegać ze wszystkich zakątkówmiasta:- Dobrze ci tak, łobuzie!- Będziesz miał nauczkę, skurwysynu!Powietrze wypełniło się wrzaskami, zniewagami, żądaniamiśmierci.To ja, nieśmiertelny, przywiązałem skazańca do słupa,289podczas gdy Nicomedes M�ndez umiejętnie mocował obręcz.Toja umieściłem na twarzy skazańca czarną chustę, żeby nie byłowidać jego ostatniego, potwornego grymasu.Kat nie wyrzekł anijednego słowa podczas tej ceremonii, która trwała niespełna mi-nutę.Jak wcześniej powiedział, zabije człowieka, ale nie będzie gomęczył bardziej, niż to ściśle konieczne.Nicomedes M�ndez wykonał pełen obrót kołem, dokładnietak, jak to przewidział, kiedy oglądał skazańca, i zrobił to z ze-garmistrzowską precyzją.Usłyszałem rzężenie podobne dodzwięku opróżniającego się balonu i natychmiast potem trzaskłamanych kości.Szyja musiała zostać zgnieciona do wielkościmonety: ostatnie charczenie skazańca sprawiło, że chusta na jegotwarzy zadrżała, ale publiczność nie mogła tego widzieć.Całe ciało Momparta zdawało się wyrywać do przodu.Jegodłonie dwukrotnie otworzyły się i zamknęły w ostatnim spazmie.Mniej niż pięć sekund.Zdałem sobie sprawę, że kat, chociaż wyszedł z wprawy, niepomylił się w niczym.Nawet ja wykonałem dobrze swoje zadanie.Ale pozostała jeszcze jedna czynność, najbardziej dla mnienieprzyjemna.To kat w rzeczywistości był panem.Ja byłem tylkonędznym pomocnikiem i dlatego należało to do mnie.Rozkazał mi sucho:- Teraz zwiń mu język.33.SpotkanieMarta Vives wielokrotnie tamtędy przechodziła.Tam, gdzie stało więzienie od wielkich egzekucji, jest terazwielki plac, który powstał w rewolucyjnych dniach 1936 roku.Wówczas w starym więzieniu nie wykonywano już wyrokówśmierci.Skazanych rozstrzeliwano w twierdzy Montju�'c alboposługiwano się garotą na dziedzińcu C�rcel Modelo, toteż w mu-rach więzienia zamykano jeszcze tylko kobiety.Ale dla luduwspomnienia były nadal żywe i tak pełne goryczy, że postanowio-no, iż z budynku nie pozostanie kamień na kamieniu.Marta Vives, historyk miasta, przemierzała ulice nie tylko sto-pami, ale również pamięcią.Prawie naprzeciwko więzienia byłcyrk Olimpia, może największy w Europie, zburzony dla budowybloków mieszkalnych bez duszy ani wdzięku, gdzie dzieci pozna-wały życie z telewizji, a małżeństwa, z monotonii tego, kto odcinakupony, spółkowały w sobotnie wieczory [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony